10 juni

We zijn vandaag met een kleine vertraging van Schiphol vertrokken. Bij  het taxien werd ons verteld dat de vlucht geen 10 uur en 30 minuten, maar slechts  9 uur en 15 minuten zou gaan duren.
We hadden stoelen met extra beenruimte geboekt, ik kan zeggen dat het  comfort de prijs wel waard is. Wij zagen het stel mensen voor ons al  met de stewardess praten en kort daarna mochten zij in 1th Class gaan zitten. Dat vonden wij helemaal niet erg, want wij verdeelden ons nu over twee rijen. De man naast mij had het nog beter, hij zat als enigste in een rij met vier stoelen en heeft de gehele reis languit over de stoelen gelegen.
We vlogen nog boven Canada toen de Captain omriep dat we dadelijk zouden beginnen met het inzetten van de landing. En een klein uur later was de touchdown op Portland International Airport, de tijd was 10:43 AM lokale tijd en de dag kon beginnen.
Nadat we door de douane waren en we onze koffers hadden opgehaald konden we doorlopen naar de bus, die ons naar de aankomsthal bracht. Hiervandaan was het een kort stukje lopen voordat we bij de autoverhuur waren, waar een Chevrolet Traverse voor ons klaar stond.
We reden naar ons hotel om te kijken of we al konden inchecken. Gelukkig was de kamer al schoongemaakt en mochten wij er al in.
Nadat we boodschappen hadden gedaanbesloten we om er vandaag vroeg (lokale tijd) naar bed te gaan, want we hadden beide niet echt in het vliegtuig kunnen slapen. Ondertussen was het al 18:00 uur geworden wat nerderlandse tijd van 03:00 uur betekend.
Nu nog even de website in orde maken en daarna snel naar bed.

Tot morgen.

11 juni

Vanochtend wilden we naar het centrum van Portland, maar alle straten waren afgesloten. We zagen dat er al veel mensen langs een route zaten.  Nadat we bij de zoveelste afzetting waren aangekomen vroegen we aan een agent bij de afzetting wat er aan de hand was. Hij beantwoorde de vraag met een andere vraag en wilde eerst weten waar we vandaan kwamen. Toen ik vertelde dat we uit Nederland kwamen, zei hij met een glimlach dat er in Portland geen koffieshops zijn waar je weed kan kopen, dat elk bezit van meer dan een paar gram wordt gezien al handelswaar en dat dat een misdrijf is. Enz enz enz. Daarna verteld hij dat vandaag de Rose Parade is. Een jaarlijks bloemencorso van rozen, maar omdat het dit jaar zoveel heeft geregend zullen er weinig rozen zijn. De hele dag zullen er allerlei activiteiten in de stad zijn. We hadden hier niet zoveel zin in en besloten zelf te kijken hoe erg het met de rozen was gesteld. We reden door naar de “International Rose Test Garden” en zagen dat bijna alle rozen nog in de knop zaten, het enige wat goed in bloei stond waren de Rhododenderons.
Nadat we hier waren uitgekeken hebben we de rest van de boodschappen voor de reis gedaan en daarna weer terug naar ons hotel. Hier belden we met mijn oom en spraken met hem af om samen te gaan dineren.
We hadden nog een paar uur de tijd voordat we met hem hadden afgesproken en besloten naar Mt Hood te rijden, om te kijken naar de berg en de Timberlinlodge, een hotel met restaurant met uitzicht op de berg.
Na ons bezoek aan de, nog onder sneeuw bedolven, lodge, zijn we naar mijn oom gereden en zijn we met hem naar een restaurant gegaan. Na een gezellig samenzijn zijn we weer naar het hotel gegaan en hebben morgen weer een afspraak om met mijn oom naar vrienden van hem te gaan en daarna en bezoekje te brengen aan zijn grondstuk.

Tot morgen.

12 juni

13 juni

Vandaag zijn we via Mount St Helens naar Seattle gereden. Vanaf het moment dat we het hotel hadden verlaten totdat we de staat Oregon verlieten en de staat Washington binnen reden, regende het. In de Staat Washington was het droog en kwam de zon ook regelmatig door de wolken heen.
De route naar Mt. St. Helens was erg mooi, maar hoe dichter we bij het uitkijkpunt over
Mt St Helens kwamen, was nog steeds de schade van de vulkaan uitbarsting van 18 mei 1980 te zien. Ondanks de bewolking hadden we goed zicht op de vulkaan. Bij Johnston Ridge Observatory aangekomen was de bewolking weer zo laag dat het elk zicht had weggenomen.
De bedoeling was om na het bezoek aan Mt St Helens via Mount Rainier naar Seattle te rijden, maar dat  bleek toch te ver te zijn.
Nadat we de koffers in het motel hadden gedropt zijn we Seattle in gereden. Eerst naar een uitzichtpunt aan de overkant van de stad, we hadden mooi zicht op de Space Needle en de 
Sky Line. Daarna zijn we naar de Space Needle gereden en hebben vanaf het observatieplatvorm naar de verlichte stad gekeken.

14 juni

Tekst volgt later

15 juni

Vanochtend konden we kiezen om links- of rechtsaf te slaan om naar de freeway richting Mt Vernon te gaan. Het verschil in de keuze was om door Seattle te rijden of via Bellevue. We besloten rechtsaf te kiezen en nog eens de skyline van Seattle te bekijken. We waren nog niet ver op de snelweg en we leerden weer de Amerikaanse files kennen. Gelukkig voor ons was er een carpoolstrook voor bussen en auto’s met 2 of meer inzittenden, zo konden we een aantal mijl langs de file rijden. Nadat we de stad hadden verlaten, kon iedereen weer doorrijden. De snelheidsborden gaven 60 MPH aan, echter met die snelheid zou ik voor de file zorgen, dus ben ik maar met het verkeer gaan meerijden. Toen de teller 75 aangaf ben ik gestopt om mijn pedaal dieper in te drukken. Wij waren toen niet meer de langzaamste op de weg, maar werden nog steeds ingehaald door een eightteen weeler.
We verlieten de snelweg bij Everett, via Granite Falls gingen we over de Mountain Loop Highway rijden, een mooie route door de bergen. We reden een parkeerplaats op om van de omgeving te gaan genieten. Hier zagen we dat er een trail naar een ijsgrot ging. We besloten om de trail van 1 mile onway te gaan lopen. Het eerste gedeelte liepen we over een flonderpad door een moerasgebied. De bomen waren begroeid met een dikke laag mos en we zagen vreemde planten. Gelukkig voor ons zette de regen niet echt door. Na het flonder pad kwam een stuk asfalt en dit ging over in een pad van grind. Tijdens de wandeling, die door een bos met veel omgevallen bomen, omhoog ging zagen we steeds vaker nog sneeuw in de bossen liggen. Op een gegeven moment moesten we zelf door de sneeuw heen lopen om naar ons doel toe te komen. Na een tijdje stopte de begroeing van bomen, waardoor wij vrij uitzicht op de bergwanden kregen. De smeltende sneeuw zorgde voor vele watervallen. Langs het pad stond nog een waarschuwingsbord met de tekst dat het verboden was de Ijsgrot in te gaan, want deze stort in. We vervolgden het pad in de richting van de bergwand, maar konden op een gegeven moment niet meer verder lopen omdat de sneeuw ons de weg versperde. De ingang van de grot was nog steeds niet zichtbaar, maar deze was waarschijnlijk nog steeds door de sneeuw bedekt. We besloten de om terug te gaan naar de parkeerplaats.
Terug bij de auto vervolgden we de Mountain Loop Highway. Plotseling hield de tweebaans asfaltweg op en konden we de weg vervolgen op een enkelbaans kiezelweg met passervakken. Gelukkig hoefden we de gehele 14 mile maar 1 auto de gelegenheid te geven om te passeren. Nadat we weer asfalt onder de wielen hadden, zijn we in een klein wegrestaurant een hapje gaan eten. Hier verbaasde het personeel zich wat touristen bij hun in het dorp kwamen zoeken.
Na de lunch vervolgden wij de weg naar Mt Vernon en ons volgende motel.
Mogen gaan we naar Anacortes om daar aan boord van een schip te gaan om walvissen te spotten.

16 juni

Vandaag zijn we naar Anacortes gereden om daar een boot te nemen om  walvissen te spotten. Tijdens de autorit zagen we dat er zeer laag water was en er grote stukken wad droog waren.
Na het inchecken bij de  winkel, moesten we een klein stukje rijden naar de parkeerplaats bij de haven. We werden op het dok begroet door de captain, hij hield een praatje over de huisregels en de veiligheidsregels. Hierna gingen we met zijn allen aan boord. Er was genoeg plaats, want er was slechts 60% van de tickets verkocht.
Nog in de haven zagen we aan de dukdalven paarse zeesterren zitten. Deze waren alleen zichtbaar doordat er een ebtij was van -3.
Tien minuten later zagen we de eerste Amerikaanse zeearend, die net een vis had gevangen. De vogel vloog naar een paar bomen in de buurt, waar zich volgens de bioloog aan boord ook een nest bevond om zijn buit op te eten. Verderop voeren we langs een klein, maar overbevolkt eiland met zeehonden. We zagen wel een hoop vogels, maar nog geen walvissen. Na een tijd varen riep de captain al zijn bemanning naar het topdek om naar walvissen uit te kijken. We waren namenlijk in een gebied aangekomen waar  eerder een groep was gesignaleerd, maar al een aantal uur niet meer was gezien. Het was uiteindelijk de jongste bediende die een groep spotte. De captain ging in volle vaart achter de dieren aan en gaf dit  ook door aan andere touroperators, die ook op jacht waren op walvissen.
Het bleek een kleine groep transient orka's te zijn. Ze zwommen om een eiland heen en wij volgden ze, korte tijd later kwamen van alle kanten boten, met toeschouwers aangevaren en voeren in een file met de orka's mee. Nadat de orka's ons rond het eiland hadden gebracht, was het tijd om terug te varen naar Anacortes.
Op de terugweg zagen we nog meer zeehonden, zeeaarenden en ook een visarend met een mooie witte buik.
Doordat we buiten in de wind hadden gezeten, hadden we niet in de gaten dat we een zonnenbrand hadden opgelopen, maar dat mag de pret niet drukken.
Morgen beginnen we aan een rit van drie dagen naar Yellowstone.

17 juni

Na het ontbijt hebben we de auto ingeladen en begonnen we de route naar het noorden. Bij de
WA-20 moesten we rechtsafslaan en deze alsmaar blijven volgen. Dan een keertje linksaf en dan zagen we ons volgende hotel.
Onderweg zagen we leuke plaatsjes, vele watervallen, sneeuw en prachtige natuur met vergezichten.
Het eerste plaatsje waar we doorhee reden was het plaatsje Concrete, genoemd toen er een cement fabriek in de buurt was gebouwd en twee plaatsen ginen fuseren. De bewoners kozen voor de nieuwe naam.
Bij één van de vele watervallen hebben we de auto geparkeerd en zijn een makkelijke trail gaan lopen. Hierna hebben we eenbij een prachtig uitzicht over Diablo Lake een broodje gesmeerd en hebben wat te drinken uit onze kloelbox gepakt.
Nadat we gegeten hadden en van het uitzicht hadden genoten, vervolgden we onze weg en kwamen uit in het plaatsje Winthrop. Dit plaatsje begon in de jaren 70 een spookstadje te worden doordat de US-2 er was en deze wel het hele jaar te bereiden was. Gelukkig werd er door het echtpaar Wagner gesuggereerd om er een Westernstadje van te maken om de toeristen aan te trekken. Het idee werd door de middenstand met open armen ontvangen en geheel aan de westernstijl aangepast. Als het plaatsje autovrij zou zijn en er een paar paard en wagens in de straat stonden zou je snel vergeten dat je in 2011 leeft.
Onze bedoeling was om het plaatje via het noorden te verlaten om via een bergroute naar onze volgende overnachtingsplaats te gaan, maar we zagen dat er weer een heelstuk onverhard zou zijn en we besloten om toch maar de snellere route via het zuiden te gaan rijden.

Morgen deel 2 van de route naar Yellowstone

18 juni

Vandaag zijn we van Omak naar Coeur d’ Alene gereden. We hebben niet de kortse route gereden maar volgens ons wel de mooiste. Helaas hebben we het deze vakantie tot nu toe niet getroffen met het weer, we hebben een hoop regen al gehad, maar gelukkig op de momenten dat we niet in de auto zaten was het tot nu toe bijna altijd droog.
Na een tijdje rijden en een paar herten die over de weg liepen kwamen we aan bij een bos van dode grote bomen, maar ook veel kleine groene bomen. Het bleek dat hier in 1988 een zeer grote bosbrand was en dat dit veel schade aan de natuur en de mensen had aangebracht. Het geeft wel een verjonging van de natuur.
Een stuk verder kwamen we in het stadje Colville. Hier mochten we niet de straat in die wij volgens de navigatie wel in moesten rijden, de bordjes met detour en een agent wezen ons de andere kant op. We zagen dat er in de straten een optocht was. Gelukkig brak even de zon door en we besloten een kijkje te nemen. We vroegen aan iemand wat er aan de hand was en ons werd vriendelijk uitgelegd dat morgen de rodeo in de stad was, zoals elk jaar met vaderdag en daardoor was er nu een parade met alle aspecten van de rodeo.
Nu dacht ik dat een rodeo alleen met paarden en stieren was, maar er waren ook verschillende soorten gemotoriseerde voortuigen, zoals speedway, crah derby en tractoren (ik moest even aan de tekenfilm cars denken toen ik deze voorbij zag komen).
Nadat de parade was afgelopen gingen we weer verder met onze route en het begon inderdaad weer te regenen.
Op een parkeerplaats langs de weg was een uitkijk over de Crystal Falls. Hier belegden we onze broodjes en namen een kijkje naar deze waterval.
Voor de rest van de route was het vooral rijden langs meren en door bossen. Het weer wisselde de buien af met regen en af en toe was het droog.
Op een lang rechtstuk kwam ons een pick-up tegemoet. Vlak voordat we elkaar moesten passeren sprong er een hert de weg op en rende voor ons over. We konden gelukkig allebei een noodstop maken en misten het hert op nog geen meter na. Mijn hartslag schoot omhoog en de bagage lag bijna in onze nek, maar het dier heeft het overleefd.
Kijken wat morgen de dag gaat brengen, dan moeten we een groot stuk over de interstate om naar west Yellowstone te gaan rijden.

19 juni

Vandaag was de lange rit van Coeur d’ Alene naar West Yellowstone.
Ondanks de weeresvoorspellingen dat het de gehele dag zou regenen, in alle gebieden waar wij zouden komen, was het wel bewolkt, maar droog. Nadat we 5 uur over de interstate 90 hadden gereden, gingen wij bij Butte er vanaf en namen we een kort stuk de MT-375 die over ging in de MT-2
Hier kwamen we lang plaatsjes als Silver Star, Twin Bridges en Virginia City.
Waren we gisteren nog in het plaatsje Winthrop waar een Western stadje was gecreerd om de toeristen aan te trekken. Virginia City is een oude western stad. Diverse winkels waren gerenoveerd, maar wel origineel. Er was zelf een huisje dat heeft gedient om mensen op te hangen. De balk waar de 5 mannen gelijktijdig aan hebben gehangen was zichtbaar gemaakt en er was een maquette van de executie gemaakt.
Het laatste stuk naar West-Yellowstone was weer een genot voor het oog, de natuur werd mooi verlicht door de zon die tussen de wolken door scheen.
Nadat we onze koffers in ons hotel net buiten het stadje West-Yellowstone (ong. 7 mile) hadden achtergelaten, zijn we nog even naar het stadje gereden. En langs de weg er naartoe zagen we onze eerste bizon.
Tot morgen.

20 juni

De weersverwachting voor vandaag was regenbuien en in de middag kans op onweer. De regen hebben we inderdaad gehad, maar in de middag kans op onweer had beter als in de middag opklaringen in de boeken kunnen gaan.
Na het ontbijt reden we naar het plaatsje West-Yellowstone en haalden bij het benzinestation 2 zakken ijs voor de koelbox en daarna konden we het park inrijden. We waren snel door de controle poorten gereden en waren op weg naar de Grand Loop. Helaas waren er een paar bisons die het niet geheel eens waren met al het auto verkeer, waardoor we in een lange file terecht kwamen. De bisons hadden namenlijk het asfalt aan zich toegeeist en geen auto durfde erlangs te rijden. Gelukkig kwam een Ranger hulp bieden door de bisons met zijn auto de pas af te snijden zodat ze naast de weg moesten gaan lopen en de auto’s weer verder konden.
 Op de Grand Loop aangekomen zijn we naar het noorden afgeslagen in de richting van Mammoth Hot Springs. We stopten als eerste bij de Gibbon Falls, een mooie waterval.
We reden door en kwamen aan bij de Artist Paintpot. Op de parkeerplaats was het echter zo druk dat we besloten door te rijden naar het volgende punt, het Norris Geyser Basin. Ondanks dat ook deze parkeerplaats vol was hebben we wel een plekje gevonden.
Er zijn verschillende soorten geisers. Fonteingeisers die vanuit een poel water spuiten of Conusgeisers die vanuit een modder/silicium afzetting spuiten.
We liepen naar grote “Porcelain Landscape” vlakte met diverse geisers, echter toen wij naar beneden wilden gaan lopen begon het te regenen. We besloten terug te gaan, maar voordat we weer bij de parkewerplaats aankwamen was het alweer gestopt met regenen. We liepen door naar de Steamboat Geyser, een geiser die zeer onregelmatig kan spuiten tot een hoogte van 300 tot 400 ft (90 tot 120m), echter de laatste keer dat deze zo hoog spoot was op 23 mei 2005. De geiser spuit wel regelmatig 10 tot 70 ft ( 3 tot 21m). Onderweg zagen we nog meerdere Fontein geisers waar je allen bubbels naar boven zag komen.
Nadat we het hier alles bekeken hadden vervolgden wij onze weg naar Mammoth Hot Springs. Een grote verzameling geisers die terrassen gevormd hebben. Hier is ook het park hoofdkwartier. Tussen de huizen die er staan lopen regelmatig ook Herten rond.
Vanaf Mammoth Hot Springs reden we de via de noordelijke weg in Yellowstone park in de richting van de noord oost uitgang. Langs deze weg zagen we veel dieren. We hebben bisons en longhorns alleen de vrouwtjes gezien en vlak bij de aftakking naar de uitgang werden we gewezen op een zwart stipje op een berg. Het bleek om een zwarte beer te gaan.
We vervolgden onze route weer naar het zuiden en namen de oostelijke route, deze leide ons over een schoongeveegde weg door de bergen. Langs de rand van de weg lag soms de sneeuw nog meters hoog en dan te bedanken dat morgen de zomer begint.
Voordat we weer naar ons hotel toe reden zijn we nog gaan kijken bij de Upper Falls van de Yellostone rivier. Hier zag ik het nest van een visarend. Het jong dat op het nest zat was naar zijn ouders aan het roepen, maar deze heb ik niet gezien.
Morgen gaan we naar Old Faithful kijken en vele andere geiser van het park.

21 juni

De route die we vandaag hebben gereden is een stuk korter dan die van gisteren. We wilden eigenlijk het onderste rondje in het park gaan rijden, maar dat is even anders gegaan.
Ik had ’s ochtends op internet gezocht wanneer de volgende eruptie van de Old Faitful zou zijn en ik had gevonden dat het om 8.55 uur zou zijn. Als we door zouden rijden zouden we het net halen.
We reden als eerste naar een benzine station om onze auto weer vol te gooien. Daarna konden we goed doorrijden naar de Old Faitful. We vonden een bijna lege parkeerplaats en konden daardoor in de buurt van de geiser parkeren. We liepen naar de geiser en het verbaasde mij dat er om 8.50 uur bijna niemand was. We gingen op een van de vele banken zitten en wachtten totdat de geiser zou gaan spuiten. Aangezien ze het spuiten op ± 10 minuten naukeurig kunnen voorspellen, waaren wij tamelijk verbaasd dat hij om 9.10 uur nog niet had gespoten. Ik begon aan mijzelf te twijfelen, of ik wel goed naar de tijd had gekeken. Helen bevestigde mij dat er echt 8.55 uur had gestaan. Bij de banken waar wij op zaten, werd het steeds drukker en hoorden we dat de voorspelling 9.30 uur was dat de geiser zou gaan spuiten. Op dat moment besefte ik mij dat ze in Amerika werken met AM en PM en dat om 8 uur de site nog niet is aangepast, dus de tijd die ik zag was 8.55 PM de laatste eruptie van gisteren. Uiteindelijk hebben we rond 9.30 AM een mooie eruptie van de geiser gezien.
Hierna besloten we een wandeling te gaan maken over het Upper Geyser Basin, het gebied waar ook de Old Faithful is.We liepen langs prachtige vormen van geisers en langs de mooiste poels van Fontein geisers. Toen we bijna klaar waren met de ronde te lopen zagen we dat de banken bij de Old Faithfull weer vol zaten met mensen, We besloten om nog even te wachten tot de volgende eruptie. Nadat we ook deze hadden gezien besloten we om niet de gehele ronde te gaan rijden, maar tot aan de Continental Divide en daarna terug naar de verschillende geisers in het gebied tussen de westingang en Old Faithful.
De Continental Divide is de grens in Amerika waar het water of naar de Atlantische Oceaan, of naar de Grote Oceaan stroomt. In Yellostone is hier iets bijzonders aan de hand, er ligt namelijk een meertje precies op deze grenslijn. Het meertje wordt gevoed door een bron en het water van dit meertje loopt of naar rechts eruit of aan de linkerkant eruit.
We reden terug langs de Upper Geyser Basin en bekeken vele geisers op de weg terug naar de ingang van het park.
Morgen gaan we beginnen aan de reis terug naar de kust. Ook hier gaan we een paar dagen over doen en dan komen we uit in het Crater Lake Park.

22 juni

23 juni

24 juni

Vandaag een rit van Ontario OR naar Lakeview OR.
Een rit die door de woestijn ging. Een voordeel we konden de klok 1 uur achteruit zetten dus we hadden een uur langer de tijd.
Onderweg hebben we een broodje gegeten bij een Subway restaurant, maar de auto had ook dorst. We stopten bij een tankstation en daar komt direct een jonge dame naar de auto gelopen en vraagt wat wij willen. Toen besefte ik pas dat we weer in de staat Oregon waren, hier is het verboden zelf je auto af te tanken. Ik vroeg het haar of dit de enigste staat in Amerika was waar dit zo was. Ze bevestigde het en vertelde me dat toen zij buiten de staat op college zat zij geconvronteerd werd met een lege tank van haar auto en niet wist hoe ze moest tanken. Ze heeft toen haar moeder gebeld en deze heeft haar toen de instructies gegeven.
Het landschap waar we vandaag doorheen gereden zijn, vonden we weer zeer mooi.
Morgen gaan we naar Crater Lake daar hebben we geen internet, televisie of radio. Wat zal dat een rustige omgeving zijn.

25 juni

Vandaag was een betrekkelijk korte route van Lakeview naar Crater Lake, Mazama Village. We reden vanuit de “woestijn” door de bebosde heuvels in de richting van Klamath Falls.
Bij de toeristen informate. Hoorden we dat een Hot Rod Weekeind was en dat ze allewagens in een park stonden opgesteld. Ook kregen wij te horen dat de mooiste route naar Crater Lake National Park over de 140 ging. Ze vertelde ook dat de West Rim Drive en de North Entrance Road sinds gistermiddag 13:00 uur open waren. Voor de route voor morgen hadden we hier eigenlijk op gerekend, maar eigenlijk hadden we erop gerekend dat de gehele Rim Drive open zou zijn zodat we de ongeveer dertig mile lange rondweg rond het meer konden rijden. We hoorden later van een Ranger dat de East Rim Drive pas voor anderhalve mile schoon was.
We besloten voordat we naar Crater Lake reden eerst een kijkje te nemen naar de verschillende soorten Hot Rods te gaan bewonderen. Bij sommige wagens waren foto’s van voor en na het opknappen te zien. Bij een andere auto was een foto van de eerste eigenaar met zijn aanwinst. Deze man liep nog steeds vlak bij zijn auto rond. Nadat we dit allemaal hadden bekeken moesten we nog een uur doorrijden naar Mazama Village in National Park Crater Lake.
Hoe dichter we bij het park aankwamen, hoe meer sneeuw er langs de weg lag. Nadat we de sleutel van onze Cabin hadden gekregen reden we tussen de metershoge sneeuwbergen door. Onze cabin was nog omringd door de sneeuw.
We gingen, nadat we onze spullen in de cabin hadden geplaatst, verder het park in en zagen een schitterend meer. Dit meer ligt op een hoogte van gemiddeld 1882 meter. Het diepste punt van het meer is 592 meter diep.
Morgen gaan we naar de kust en gaan we proberen een Sea Lion Cave in te gaan.

26 juni

Vandaag ging de reis van Crater Lake National Park naar Florence Or aan de kust.
We werden wakker in een kamer waar gaas voor de ramen zat, zodat in geval dat het gaat sneeuwen, de ramen niet door het gewicht worden ingedrukt. (Ook hier is de zomer al begonnen....) De sneeu voor het huisje ligt nog toto aan de dakrand, maar de zon is behoorlijk warm.
We vertrekken over de West Rim Drive om daar het park uit te rijden. Onderweg komen we nog langs uitzichtpunten over het meer. Omdat er geen wind over het meer blaast, spiegelen de bergen zich mooi in het meer.
Nadat we het park hebben verlaten, komen we langs meerdere watervallen. Die niet al te ver van de weg in de bossen liggen. We zagen ook een grote buis liggen, toen we deze beter gingen bekijken, bleek het een tunnel van hout te zijn, waardoor water stroomde voor een oude electriciteitcentrale.
De fauna is goed vertegenwoordigd langs de route. Zagen we gisteren nog Pelikanen zwemmen en vliegen, vandaag zijn het vooral weer de zoogdieren die we zien. Één overstekend hert, twee herten nog in de weilanden langs de weg, een overstekende eekhoorn die zich bedenkt en dcaardoor bijna onder onze auto komt, meerdere kleine chipmunks. Tijdens het rijden zagen we een bord waarop stond dat er een uitkijkpunt was voor “Elk” oftewel voor Wapiti’s. Hier zagen we vlak langs de weg een kudde mannetjes lopen.Net als in Yellowstone trokken deze dieren zich niets aan van de mensen die naar ze keken en ze fotograveerden.
Aangekomen in Florence besloten we nog door te rijden naar de Sea Lion Cave, de grootse zeegrot van Amerika, er is maar één grot die groter is en die is in Nieuw Zeeland.
In de grot hebbn we en aantal Stellar Sealions gezien.
Morgen gaan we terug naar Portland en zit de vakantie er bijna weer op.

27 juni

Vandaag gingen we het rondje Noord West Amerika afmaken. We reden via de 101 van Florence naar Portland.
Voordat we vandaag met de route begonnen zijn we nog even door de straten van Florence gereden en hebben van de historische brug wat foto’s gemaakt.
Helene wilde haar voeten weer even in de Grote Oceaan gehad hebben en daarom stopten we nog even bij een baai. Terwijl Helene haar voeten in het zeer koude water aan het natmaken was zag ik dat er aan de zijkant van de baai 2 roodkopgieren zaten, waarvan één aan een maaltijd bezig was. Ik heb geprobeerd hier een aantal foto’s van te nemen. Er kwam een derde bij zitten en die verjaagde de eerste twee.
We vervolgden onze route langs de kust en stoptten geregeld als we weer wat mooie natuur zagen.
Bij Beaver verlieten we de 101 om dichter langs de kust te rijden. Dit leverde een prachtige route met vele bochten door de heuvels op.
Nadat we de laatste dagen veel zon hebben gehad, was vandaag de regen een belangrijke weersfactor. Maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden aan het begin van de vakantie bij een “Dollartree” 4 regencapes voor $ 1,00 gekocht. Vandaag hebben we de eerste pas gebruikt. Het enige nadeel was dat het kinder capes waren, maar dat stond niet op de verpakking. Uiteindelijk moesten we weer naar het binnenland om naar Portland te rijden. Helene wilde nog het huis van de reality sterren van de Roloff Farm zien, gelukkig was dit op de route, maar het huis hebben we niet kunnen zien. Aangezien deze aan een prive weg lag.
Morgen gaan we weer met mijn oom naar zijn vrienden Paul en Vivian Cannon. Deze hebben ons weer uitgenodigd voor de lunch.

28 juni

Vandaag zijn we met mijn oom naar zijn vrienden Vivian en Paul Cannon in Camas WA gegaan. We waren door hun uitgenodigd voor de lunch. We haalden mijn oom rond 11 uur bij hem thuis op, waarna we naar zijn vrienden gingen. Paul liet ons een aantal DVD zien van zijn kinderen en kleinkinderen. Tijdens het eten werd veel gepraat en veel gelachen, vooral om Paul zijn koopjes jachten bij garage sales. Hij liet met trots zijn $ 3,00 dure digitale video/foto camera zien.
Rond half zes verlieten wij hun woning en keerden we terug naar Portland OR.

29 juni

Nadat we vandaag de laatste boodschappen hadden gedaan, reden we via de Historic Oregon US 30 Route langs de Columbian River. We reden over de smalle Highway langs de diverse watervallen en eidigden de route bij de Multnomah Falls. Hier maakten we een korte wandeling tot de brug die voor de waterval langs liep. We reden weer via dezelfde weg terug naar het hotel.
We hadden met mijn oom afgesproken om te gaan dineren. We haalden hem thuisop en zijn naar een Zwitsers restaurant gegaan. Hij vertelde over zijn leven in Amerika, zijn werk en nog vele andere verhalen. Helaas moesten we weer naar het hotel om de koffers te pakken voor de terugreis, wat is de tijd toch snel gegaan.
Morgen vliegen we terug naar Nederland.

30 juni

De laatste dag in Amerika begon helaas anders dan dat we hadden verwacht. Na het ontbijt wilde Helene de meterstanden van onze auto gaan noteren. Op de parkeerplaats van het hotel zag zij een vrouw foto's maken van een auto. Het bleek onze huurauto te zijn de zijruit kapot was, het bleek dat ze hadden geprobeerd iets uit de auto te stelen. De deur was nog dicht, maar de alle vakken waren geopend.
Bij de receptie van het hotel wisten ze van de meerdere inbraken, maar vonden het niet nodig om hun gasten te waarschuwen. Gelukkig kwam de politie, nadat wij ze hadden gebeld, snel om de schade op te nemen, zodat wij op tijd op het vliegveld konden zijn om in te checken.
Onderweg naar Nederland hadden we een paar keer last van turbulentie, maar we waren op tijd geland.